امیدواریم با انتشار این مقاله برای شما کاربران محترم، یک قدم دیگر در راستای درک بهتر، شبکه جهانی وب برداشته و به هدف خود که رضایت شما کاربران عزیز می باشد رسیده باشیم.
ظهور اینترنت به دوره ی 1960 میلادی ارتباط پیدا می کند. در این دهه دولت و دولت مردان ایالات متحده طرحی را به نام آرپا که مختصر شده ی آژانس تحقیق پروژه های پیشرفته بود را به خاطر عملکرد دفاعی مطرح و اجرا نمودند. در زمان وقت، کامپیوتری به نوع کامپیوتر شخصی موجودیت نداشت بلکه سازمان ها و مراکز بزرگ دولتی در شهرهای مختلف معمولا دارای سیستم های بزرگ یا همان مین فریم ها بودند که هر کدام اطلاعات خاص خود را در آن ذخیره داشتند، در واقع طرح آرپا به این صورت بود که این کامپیوتر های بزرگ بتوانند از شهرهای مختلف با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و اطلاعات را بین سازمان ها رد و بدل کنند.
در همان دوره نوع تازه ای از کامپیوترها روی کار آمد که امکان ارتباط با کامپیوتر های درون سازمان را داشتند، در حقیقت دو یا چند کامپیوتر در یک ساختمان می توانستند با هم ارتباط برقرار کنند و برای هم نامه ارسال کنند که به این سیستم ارسال نامه، پست الکترونیک می گویند. اما لازم به ذکر می باشد که هرکدام از این سازمان ها برای ارتباط دادن سیستم های درون سازمانی، روش خود را داشتند و برای رفع این پراکندگی کارشناسان استاندارد های جدید و مشخصی را جان بخشیدند که همان پروتکل ها می باشند. در نهایت در سال 1961 میلادی 4 کامپیوتر در ایالت های مختلف توانایی ارتباط را بدست آوردند و ارتباط برقرار کردند. در ادامه واژه ی نت به نام این طرح که آرپا بود اضافه گردید و به آرپانت تبدیل شد. در دهه 1970 با عرضه پروتکل های جدید از سوی کارشناسان از جمله TCP که تا به حال رواج دارد و مشارکت سیستم های میزبان (HOST) بیشتر، آرپانت وسعت گسترده تری پیدا کرد و حتی از مرز های ایالات متحده هم گذشت. در پی این وسعت در اواخر دهه 1970 ایده ی اینترنت عنوان شد و شبکه های مختلف تصمیم گرفتند با هم ارتباط شبکه ای برقرار کنند و تصمیمشان براین بود که آرپانت را به عنوان هسته اصلی انتخاب کنند و بعدها در سال 1993 نام گذاری اینترنت روی این شبکه بزرگ صورت گرفت.
استانداردی است که زبان های نشانه گذاری اسناد، مبنای خود را بر این استاندارد پیاده سازی کردند که به همین دلیل آن را فرامتن می نامند. به عبارتی دیگر این زبان به تنهایی برای نشانه گذاری در اسناد، فاقد کاربرد لازم می باشد بلکه این استاندارد، به عنوان مبنای استاندارد سازی زبان های نشانه گذاری دیگر می باشد برای مثال HTML یک زبان نشانه گذاری بر مبنای sgml می باشد لازم به ذکر می باشد که XML هم یک فرازبان می باشد که جالب است بدانید الگویش را از SGML گرفته است.
SGML یک استاندارد ایزو 8879 سازمان بین المللی استاندارد سازی می باشد. در حقیقت این استاندارد نه تنها اصولی را برای نوشتن ساختار منطقی اسناد معرفی می کند بلکه سنت های نامگذاری عناصر اسناد را نیز بیان کرده است.
